کودکان هنگام جدایی یا دوری از مادر احساس ناراحتی و اضطراب می‌کنند. این ترس و ناراحتی «اضطراب جدایی» خوانده می‌شود که در مرحله‌ای از کودکی طبیعی است و پس از مدتی از بین می‌رود. گذر از این مرحله رشد تا اندازه‌ای به خلق و خوی کودک و نیز مهارت‌های فرزندپروری والدین بستگی دارد.

به بیان دیگر اضطراب جدایی، مرحله‌ای طبیعی از رشد نوزاد است که برای نخستین بار از شش ماهگی به بعد رخ می‌دهد، در 10 تا 18 ماهگی به اوج خود می‌رسد و در سه سالگی از بین می‌رود. بعد از 2.5 سالگی انتظار داریم این اضطراب فروکش کند، وقتی در 3.5 سالگی کودک به مهد برده می‌شود، کمی نق می‌زند؛ در حالی که کودک با همسالان خود در مهد بازی می‌کند؛ چنانچه در این سن، کودک بسیار بی‌تابی کند و موقع جدایی از والدین بسیار گریه کند، شب‌ها نگران رفتن به مهدکودک یا مدرسه باشد و بعد از چند دقیقه هم به محیط جدید عادت نکند؛ باید به پزشک مراجعه کرد.

عوامل متعددی در بروز اختلال اضطراب جدایی نقش دارد. پژوهشگران نقش عواملی مانند دلبستگی کودک در سال‌های اولیه، وجود اضطراب و افسردگی در والدین و عوامل شناختی و بیولوژیک را در پیدایش اختلال اضطراب جدایی موثر می‌دانند. «اضطراب جدایی» اختلال شایعی است و در کودکانی که هنوز به مدرسه نمی‌روند، پیش می‌آید. باید اجازه بدهیم که بچه‌ها جدایی را تجربه کنند؛ در برخی موارد در خانه اقوام یا جای امن دیگر بمانند تا در سال‌های بعد و در زمان رفتن به مدرسه مشکلی نداشته باشند. اما برخی کودکان حتی در سنین بالاتر هم از جداشدن از والدین خود می‌ترسند.

ترس این کودکان دیگر اضطراب جدایی طبیعی تلقی نمی‌شود، بلکه اختلال اضطراب جدایی نام می‌گیرد. اضطراب جدایی به صورت یک اختلال با نگرانی بیش از اندازه درباره جدایی‌های موقت مشخص می‌شود که باید هر چه سریع‌تر برای درمان آن اقدام کرد. چنانچه این مشکل حل نشود در تمام مراحل بعد زندگی در کار و ازدواج دامنگیر کودکان می‌شود.

دکتر عرب‌گل فوق تخصص روانپزشکی کودکان و نوجوانان