حسني به مكتب نمي رفت!

یه جـــــــای خـــــوب و با صفا

تـــــوی دهـــــی اون دور  دورا

بازی می كرد تو دشت و دمن

 یه پسری بود اسمش حسن

بازی  می كـــرد با بچــــــه ها

همه اش ولو تو كــــــــوچه ها

صبح می خوابید تا ســـاعت ده

از صبح تا شب بخور  و بخواب

تــوی خونـــــــــه یا كـــــــنار آب

سرو صدا به پا می كــــــرد

 با بچــــه ها دعوا می كــــــــرد

كنار ننه ، بنشین همین جا

ننه اش می گفــت : حسنی بیا

این  قدر ، تو كوچه ها نمون

مشقهامو بنویس ، درساتو بخون

صبح زود پاشو برو مكــــــتب

 یه نگاه بكنی  به بچــــه ها

چه آروم و جچه سر به زیرن

بازی  رو فرامـــوش نمی كرد

اما حســـــــن گــــوش نمــــی كرد

 همه كـــــــاراش بد و ناتموم

درس  نمی خوند ، نمی رفت حموم

دیگه غذایی نمی پخت براش

 یه روز ننــه اش ، دعوا كرد باهاش

دیگه تنها موند توی كوچه ها

قهر كردن باهاش همه بچه ها

نه  هم صحبتی  نه یه آشـنا

حسنی دیگه شد تك و تنهـــــا

برای دوستانش لك زده دلش

همه اونـــها كــــــردن ولــــــش

فكری اومـــــــد تـــــوی ســـــرش

از توی خونه یه حـــــــوله برداشت

 یه لیف  و صابون گرفت  به دست

حسنی نگو یه دســـــــته گـــــل

تمیز شـــــد و تپـــــل و مپل

 شب خواب دوستاش و می دید

اومد  خونه شب زود خوابید

ننه حسن یهـــــو اونــــــو دیـــــد

كله صبح گـــیوه پوشــــــید

اول صـــــبح بی ســــــرو صــــدا

گفت حسنی ، می ری به كــــجا ؟

درس بخونم ، نباشـــــم تنـــــها

گفت : می رم مكتب ، پیش بچه ها

خنده اش گرفت قاه قاه  خندید

تا مادرش این حـــــــرف و شـــــنید

حسنی می گفت ننه چی شده

آخه عزیزم ، تعطــــــیله امــــــروز

  بدون هر كاری  موقــــعی داره

دیگه هم با مــــــن نكـــــن لجبازی

هم می ری  مكتب هم می ری بازی

همه كـــــــارها  روبرا می شــــــه

 با نظم و ترتیب بدون همـــــــــیشه

خنده اش گرفت چون  كه می دید

ننه حسن قـــاه ، قـــــاه خـــــــندید

وقتی می رفت جمعه می رفـــــت

حسنی  به مكــــــتب نمی رفــــــت